Στα μισά περίπου της Καραμανλικής 5ετίας έρχεται το μαντάτο: Ωρίμασε ο χρόνος που μετά από μακροχρόνια προεργασία*, η Ελλάδα τελικώς θα πέσει. Ο Καραμανλής επισπεύδει τον πλουτισμό των φίλων του για να μην μείνει έξω από το πανηγύρι ("μεγάλο φαγοπότι" λέγεται...) που είχαν αρχίσει οι προηγούμενοι.
Κάνει ό,τι μπορεί αλλά τον πρόλαβε το ξεσκέπασμα πολλών σκανδάλων μαζί, οπότε έντρομος, ποιείται άγνοιας, κλείνει άκαιρα την Βουλή και κατά την επόμενη σύνοδο, "παραιτείται" εσπευσμένα και "κρύβεται"...
Επανέρχεται ο παπανδρεϊσμός, ετοιμάζεται το βαθύ Πασοκ που καιροφυλακτούσε, αρχίζουν οι παπανδρεϊκές υποσχέσεις περί δήθεν διωγμών αρπακτικών και υπαιτίων, που ποτέ δεν έγιναν και δεν θα γίνουν γιατί όλα ήταν σικέ... Αρχίζει το μη μνημόνιο που γίνεται μνημόνιο, τα μη μέτρα που γίνονται βραχνάς, η μη περαιτέρω λιτότης που όμως συνεχίζεται, η πίεση που αυξάνεται, το ολικό ξεπούλημα που πλησιάζει, τα λουκέτα και η ανεργία.
Το πολύ χρήμα, ο πλούτος της χώρας έχει ταξιδέψει ήδη έξω για να πανε να το βρουν αυτοί που κυβέρνησαν και που ατιμώρητοι, θα πάνε να τον βρουν για να μην στερηθούν το παντεσπάνι τους ενώ από τον λαό θα έχουν αφαιρέσει ακόμα και το ψωμί, όπως θα δούμε στην συνέχεια...
